Voor
de intrekking van de Belgische beslissing tot uitlevering van Nizar
Trabelsi aan de VS en voor zijn onmiddellijke vrijlating.
Luk
Vervaet
Op
11 januari 2013 wordt de elfde verjaardag herdacht van de opening van
Guantanamo, de Amerikaanse militaire basis op Cuba, die op die dag
werd omgevormd tot een van de meest controversiële gevangenissen ter
wereld. In Guantanamo moesten 's werelds « gevaarlijksten
onder de gevaarlijken » (the worst amongst the worst)
worden ondergebracht. De basis moest geografisch buiten het
grondgebied van de VS vallen. En op die manier ook buiten alle
bestaande rechtsregels en normen. Zo'n 800 vermeende terroristen, die
voor de overgrote meerderheid werden gearresteerd, gekocht of
gekidnapt na de Amerikaanse inval in Afghanistan, werden er de
afgelopen elf jaar gevangen gehouden in het kader van de Global War
on Terror (GWT), die de VS ontketenden na de aanslagen op 11
september 2001.
De
gevangenis van Guantanamo had voor alles een politieke en een
ideologische bedoeling.
Met
zijn geblinddoekte en geketende gevangenen, op de knieën, in een
oranje pak, in stalen kooien, omringd door honden en Amerikaanse
soldaten... werd Guantanamo het symbool van de ijzeren vuist van het
Westen en van de vernedering van de vijand in de Global War on
Terror. Van de 800 gevangenen werden er, soms na jarenlange detentie,
zo'n 600 vrijgelaten zonder enige aanklacht of vorm van proces.
Guantanamo
werd ook het symbool voor de herinvoering van foltering in de
Westerse wereld. De klachten die ons na jarenlange stilte uit het
kamp van Guantanamo bereikten logen er niet om : voormalige
gevangenen getuigden over slagen, foltering en over sexuele en
religieuze vernedering. Ze getuigden over drugs die hen werden
toegediend, over medische experimenten die op hen werden uitgevoerd,
over waterboarding, blootstelling aan extreme temperaturen, ontzeggen
van slaap, over hoe ze in onhoudbare stressposities werden geplaatst,
over het gebruik van pepper spray met blindheid tot gevolg. Over
waanzin en zelfmoorden. Tenminste zeven gedetineerden pleegden de
afgelopen jaren zelfmoord. In juli 2004 beschuldigden inspecteurs van
het Rode Kruis de Amerikaanse militairen op Guantanamo van
« vernederende daden, opsluiting in isolement, blootstelling
aan extreme temperaturen, gebruik van dwangposities » tegen
de gevangenen. In mei 2005 noemde Amnesty International Guantanamo
het « Goulag van de moderne tijden ».
Op
11 januari zullen 25 Amerikaanse organisaties1
manifesteren voor het Hooggerechtshof in Washington en een march
houden naar het Witte Huis om (opnieuw) de sluiting van het kamp te
eisen.
De
25 organisaties vragen aan de Amerikaanse president Obama om de
onmiddellijke vrijlating te bevelen van 86 van de 166 gevangenen die
er nog steeds vastzitten. Die 86 zitten nog steeds vast ondanks het
feit dat er al in 2009 was besloten om ze vrij te laten. Voor de
overblijvende 80 gevangenen vragen ze dat ze ofwel een eerlijk proces
krijgen ofwel onmiddellijk vrijgelaten worden. In Guantanamo zitten
op dit ogenblik gedetineerden vast zonder enige vorm van aanklacht of
proces, alleen omdat ze te gevaarlijk geacht worden voor vrijlating,
alleen op basis van de 'verklaringen' van andere gevangenen, bekomen
in Guantanamo of andere « black sites » van de CIA.
Ons
aansluiten bij de eisen van de Amerikaanse organisaties moet meer
zijn dan een kreet van morele verontwaardiging over het bestaan van
de kooien van Guantanamo in het verre Cuba.
Belangrijker
nog dan het bestaan van het kamp zelf zijn de ideologie en de
praktijken die Guantanamo over de wereld heeft verspreid. Guantanamo
is gedurende het afgelopen decennium gaan staan voor opvattingen en
methodes, die in de Westerse wereld sinds de tweede wereldoorlog
definitief achter de rug leken.
In
België betekent de trieste verjaardag van Guantanamo de aandacht
trekken op de zaak Nizar Trabelsi, die in België het hele Guantanamo
syndroom personaliseert. Trabelsi zit niet alleen al evenlang in een
Belgische gevangenis als Guantanamo bestaat, maar zijn voortdurende
detentie, zijn detentievoorwaarden en zijn dreigende uitlevering aan
de VS benaderen in ons land het meest de Amerikaanse Guantanamo
situatie.
Het
is de toenmalige minister van Justitie, Stefaan De Clerck (CD&V),
die op 23 november 2011, één week voor het einde van zijn
ambtstermijn, het licht op groen zette voor de uitlevering van Nizar
Trabelsi aan de VS. Met het opdrijven van de Belgische steun aan de
interventie in Afghanistan en een verlenging van het Belgisch
engagement in de Afghaanse oorlog, in tegenstelling tot de meeste
Europese landen, was dit de kroon op het werk van een van de meest
pro-Amerikaanse regeringen die België ooit gekend heeft.
De
elfde verjaardag van de opening van Guantanamo kan de gelegenheid
zijn voor de nieuwe Belgische regering om een ander signaal te
geven : de beslissing om Trabelsi uit te leveren aan de VS kan
herzien worden en zijn onmiddellijke vrijlating uit de Belgische
gevangenissen kan worden bevolen.
Zelfs
zo het Europees Hof voor de Mensenrechten de uitlevering van Nizar
Trabelsi door België heeft geblokkeerd, in afwachting van een
onderzoek ten gronde van zijn bezwaren tegen de uitlevering, is onze
ongerustheid over een goede afloop in deze zaak alleen maar
toegenomen.
Vooreerst
is er vanwege de Belgische autoriteiten een ongeziene hardnekkigheid
om Nizar Trabelsi kost wat kost in hechtenis te houden in afwachting
van een beslissing van het Europees Hof over zijn uitlevering.
Diverse interpellaties in het Belgisch parlement naar aanleiding van
de revelaties van Wikileaks over de Amerikaanse druk om zijn
uitlevering te bekomen2
en tegen zijn voortdurende detentie3
bleven zonder gevolg.
Daarnaast
is er de verontrustende beslissing van het Europees Hof van april
2012 waarin het oordeelde dat er geen bezwaar was tegen de
uitlevering van Abu Hamza (54), Babar Ahmad (38), Syed Talha Ahsan
(33), Adel Abdul Bary (52), en Khalid Al-Fawwaz (50) door
Groot-Brittanië (GB) aan de VS.
In
de affaire Trabelsi gaat het niet langer om een juridische kwestie of
om een vorm van gerechtigheid te doen geschieden, maar wel om
politieke beslissingen. Juan Mendez en Noam Chomski, die zich tegen
de uitlevering van de vijf gedetineerden uit GB aan de VS hebben
verzet, geven ons een idee waartoe ze leiden.
1.
De Tunesiër Nizar Trabelsi (42) werd op 14 september 2001 in België
gearresteerd op beschuldiging van terrorisme. Hij zit sindsdien al
een kwart van zijn leven in een Belgische gevangenis. Na twee jaar
voorarrest kreeg hij op 9 juni 2004 de maximumstraf van tien jaar
effectieve opsluiting voor het
plannen van een terroristische aanslag tegen de
Belgisch-Amerikaanse militaire basis van Kleine Brogel.
De
draconische straf van tien jaar effectieve opsluiting kreeg hij voor
« een plan », niet voor een daad. Nizar Trabelsi
heeft niemand gedood of verwond. Niet in Afghanistan, niet in België,
nergens.
Die
tien jaar gevangenisstraf heeft hij vorig jaar tot de laatste dag
uitgezeten. Trabelsi bracht zijn tien jaar detentie door onder de
meest harde detentievoorwaarden die er in België denkbaar zijn :
jarenlang isolement, geen minuut strafvermindering, geen penitentiair
verlof, geen voorlopige invrijheidsstelling, permanente transfert van
gevangenis naar gevangenis. Zo verblijft Trabelsi vandaag in de
gevangenis van Lantin nadat hij, alleen al tijdens het afgelopen jaar
2011-2012, verhuisde van de gevangenis van Ittre naar die van
Brugge ; van Brugge naar Nivelles, daarna terug naar Brugge. Dan
naar Ittre, dan opnieuw naar Brugge, dan naar Hasselt en nu naar
Lantin. Nooit is hij gedurende zijn detentie langer dan enkele
maanden in dezelfde gevangenis gebleven.
2.
Tegen zijn bijna permanente opsluiting in isolement maakten tenminste
drie verschillende psychiaters een rapport waarin ze de autoriteiten
aanmaanden te stoppen met de opsluiting van Trabelsi in isolement. Op
gevaar af van hem psychisch en fysisch kapot te maken.
Rapporten
van de psychiaters Zaarur, Verbeeck, De Rouck, Dailliet, opgemaakt in
verschillende gevangenissen (Lantin, Nivelles, Brugge), opgemaakt op
verschillende tijdstippen, pleitten voor het opheffen van de
bijzondere detentievoorwaarden en het isolement van Trabelsi, of
tenminste voor een radicale verzachting ervan.
Ze
signaleren een moeilijke psychologische situatie tengevolge van zijn
opsluiting. In die psychiatrische rapporten, gericht aan de directies
op vraag van Trabelsi, leest men over : « ernstige
depressiviteit, angsten, nachtmerries, slaapstoornissen,
eetstoornissen, concentratiestoornissen, zelfmoordgedachten,
triestheid, stress, migraineaanvallen, maagzweer, verdraagt geen
stilte en geen geluid, leidt aan een post traumatic stress syndroom,
verlies van notie van tijd en ruimte, verlies van sociale
capaciteiten.. »
De
autoriteiten bleven doof en stom voor al die rapporten. Niets baatte.
Het isolement of het speciale regime gingen gewoon door. Tot op de
dag van vandaag.
3.
Na het volledig uitzitten van zijn straf van 10 jaar gevangenisstraf
werd Trabelsi niet vrijgelaten. Eerst moest hij een aantal maanden
straf uitzitten voor een bedreiging geuit tijdens zijn
gevangenisstraf en voor een niet-betaalde boete. Daarna veranderde de
Belgische justitie het motief van zijn gevangenisstraf. Op 6 december
2011 schortte het Europees Hof voor de Rechten van de Mens immers de
uitlevering van Trabelsi op : « in afwachting van een
onderzoek ten gronde van het verzoekschrift tegen de uitlevering
vanwege Trabelsi». België ging tot tweemaal toe in beroep tegen
deze opschorting (op 11 januari 2012 en op 21 mei 2012) en vroeg het
Europees Hof om de uitlevering toch te mogen laten doorgaan. Het
Europees Hof wees telkens het beroep van België af. De Belgische
Minister van Justitie Turtelboom (VLD) veranderde dan maar het motief
van de gevangenschap van Trabelsi en deed alsof hij net in de
gevangenis zat. In antwoord op een interpellatie van Eric Jadot
(Ecolo) in de Commissie Justitie, zei de minister : « In
maart 2012... begon zijn nieuwe detentie met het oog op uitlevering.
Dit is conform met het verdrag en de wet op de uitlevering. Zijn
gevangenschap is dus geen willekeurige verlenging van zijn vroegere
detentie..»4.
Op 24 augustus 2012 besliste de rechtbank van Hasselt evenwel dat
Trabelsi onmiddellijk moest vrijgelaten worden omdat « er
geen aanwijzingen zijn dat het verzoek binnen afzienbare tijd door
het Europees hof zal behandeld worden, en dat bijgevolg zijn
verdergaande detentie is in strijd met artikel 5 paragraaf 3 van het
Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. Hij heeft recht op
dezelfde voorwaarden voor voorlopige invrijheidsstelling als een
Belg »5.
De federaal procureur ging onmiddellijk in beroep tegen dit vonnis en
de invrijheidsstelling werd afgewezen door een rechtbank in
Antwerpen. Intussen werd, op 14 december 2012, een nieuw verzoek tot
invrijheidsstelling afgewezen door de rechtbank van eerste aanleg van
Hasselt. De rechtbank herhaalde de argumenten van de minister van
Jusittie : Trabelsi is aan een « nieuwe » detentie
begonnen, en dus is de periode die hij in de gevangenis zit, in
afwachting van een vonnis van het Europees hof, niet onredelijk lang.
In
werkelijkheid begon Trabelsi in october 2012 aan zijn twaalfde
detentiejaar in België.
4.
Net zoals het vele Guantanamo gevangenen verging, werd ook Trabelsi
na zijn arrestatie en na zijn veroordeling door België een prooi
voor verschillende geheime diensten en terroristenjagers. Die wilden
van hem vooral getuigenissen bekomen tegen andere beklaagen in andere
terrorismedossiers.
Omdat
hij de Tunesische nationaliteit heeft verscheen de zaak Trabelsi in
januari 2005 voor een Tunesische militaire rechtbank, ook al had dit
land niets te maken met de zaak. Die militaire rechtbank, onder
president Ben Ali, veroordeelde hem tot 20 jaar gevangenisstraf voor
« lidmaatschap van een buitenlandse terroristische organisatie
in vredestijd ». Dat het om politieke rechtspraak in
oorlogstijd gaat werd duidelijk toen die straf verviel na de val van
Ben Ali en de Tunesische revolutie.
Ook
de Fransen zaten achter Trabelsi. Jean-Louis Bruguière, de Franse
anti-terrorisme rechter, kwam in juli 2002 Trabelsi ondervragen in
verband met de zaak Djamel Beghal6
en zijn vermeend plan om een aanslag te plegen tegen de Amerikaanse
ambassade in Parijs. Trabelsi verklaarde dat de rechter hem een deal
voorstelde in ruil voor het beschuldigen van Djamel Beghal. Toen
Trabelsi dat weigerde zei Buguière hem dat hij zijn vrouw en zijn
zoon nooit meer zou terugzien.7
In
april 2006 kwam de zaak Trabelsi voor een Federal Grand Jury in de
Amerikaanse staat Columbia. Die stelde hem in beschuldiging van :
« bendevorming met het doel Amerikaanse burgers te doden,
bendevorming met het doel massavernietigingswapens te gebruiken,
materiele steun en effectieve steun verleend te hebben aan een
buitenlandse terroristische organisatie, (in casu Al Qaida). »
Op 16 november 2007 vaardigde een Amerikaanse rechter een
internationaal aanhoudingsmandaat uit tegen Trabelsi. Op 11 april
2008 vroegen de VS aan België om Trabelsi uit te leveren. Volgens
Trabelsi kwamen Amerikaanse agenten hem meerdere malen in België
ondervragen en boden ze hem een financiële vergoeding en een nieuw
leven aan als hij met hen meewerkte. Trabelsi weigerde het aanbod en
volgens hem was de vraag tot zijn uitlevering daarvan het logische
vervolg.
5.
Op vraag van de verdediging van Trabelsi stelde de Belgische Justitie
aan de Amerikaanse justitie de vraag naar de eventuele strafmaat voor
Trabelsi. Hierop antwoordde het Amerikaanse minister van Justitie in
een brief van 11 November 2009, hetvolgende : « if found
guilty, Trabelsi will be sentenced to « two times life without
parole ».
Toch
oordeelde de Belgische Justitie, na twee jaar juridische strijd van
de advokaten van Trabelsi onder leiding van Meester Marc Nève tegen
zijn uitlevering, dat er voor haar geen bezwaar was tegen zijn
uitlevering. Voor haar was het voldoende dat de Amerikanen de
garantie gaven dat Trabelsi niet veroordeeld zou worden tot de
doodstraf en dat het recht op « parole » eventueel tot de
mogelijkheden zou kunnen behoren (ook al gaven de Amerikanen toe dat
dit nog nooit gebeurd was in terrorisme dossiers). Ook zegden de
Amerikanen dat een vraag om gratie of omzetting van de straf door de
president tot de mogelijkheden behoorden. Ze voegden er wel aan toe
dat ze er geen kennis van hadden dat dit ooit gebeurd was in een
terrorismedossier. Het is overigens geweten dat Obama sinds 1900 de
president is die het minste gratieverzoeken of strafverminderingen
heeft goedgekeurd : van de 6506 verzoeken voor strafvermindering
heeft hij er precies één goegekeurd.8
In
juni 2010 gaven de Belgische rechters defintief hun toestemming voor
de uitlevering. Het zou nog een jaar duren, tot 23 november 2011,
voor ook de minister van justitie De Clerck zijn handtekening onder
het verzoek voor uitlevering plaatste. Precies één week voor hij
zijn ambt overgaf aan zijn opvolgster Annemie Turtelboom.
6.
Ook indien Trabelsi niet schuldig wordt bevonden, is de kans rëeel
dat hij in onbeperkte detentie blijft. In Guananamo zitten er nog
altijd 46 gedetineerden, die volgens de Amerikaanse autoriteiten in
de gevangenis moeten blijven, en dit voor onbepaalde tijd en zonder
aanklacht of proces, omdat ze een « gevaar voor de veiligheid
uitmaken ».9
De
politiek om verdachten van terrorisme op Amerikaanse grondgebied,
zonder enige aanklacht of proces, in onbeperkte detentie te houden
werd een officiele politiek via de National Defense Authorization Act
(NDAA FY 2012) die begin 2012 van kracht werd. Die wet geeft het
Pentagon de macht om niet-Amerikaanse burgers onbeperkt in detentie
te houden, in geval ze geassocieerd worden met terrorisme.
7.
Juan Mendez, de speciale rapporteur van de UNO inzake foltering,
stelde in een interview met de krant The Independent dat de
uitlevering van de vijf gevangenen door GB aan de VS een inbreuk zou
betekenen op de UNO conventie tegen foltering. « De
UNO conventie verbiedt de uitlevering of deportatie van iemand naar
een plaats waar hij of zij kan worden gefolterd. »10
Een
van de garanties, die de Amerikaanse autoriteiten aan de Europese
landen wel moeten geven willen ze een uitlevering bekomen, is dat de
doodstraf niet zal worden toegepast en dat de beschuldigden niet naar
Guantanamo zullen overgebracht worden. Maar wat alle van terrorisme
verdachten of veroordeelden in de VS te wachten staat is niet minder
dan dat : het isolement in een van de maximum-security prisons
in de VS, waar ze in eenzame opsluiting van onbeperkte duur
opgesloten worden. Zo zullen de vijf uitgeleverden opgesloten worden
de ADX Florence gevangenis in Colorado of in een gelijkaardige
maximum-security prison. In zijn verslag aan de Algemene Vergadering
van de UNO van 2011 had Mendez al verklaard dat eenzame opsluiting al
na 15 dagen kan leiden tot onomkeerbare psychische schade. In zijn
interview met The Independent voegde Mendez eraan toe :
"Ik
denk dat er sterke argumenten zijn om te zeggen dat eenzame
opsluiting en SAM (speciale administratieve maatregelen, die strenge
beperkingen opleggen aan de communicatie met andere gevangenen of de
buitenwereld) een vorm van foltering zijn.. 22 tot 23 uur per dag
moeten de gedetineerden tegen een muur aankijken zonder enig
betekenisvol sociaal contact met anderen ; ze kunnen in het
beste geval een uur per dag sport doen, maar er is niets dat die
persoon kan doen om zijn isolement op te heffen. Het isolement is
immers geen disciplinaire straf, het wordt volkomen willekeurig
opgelegd onafgezien van het feit of die persoon zich nu goed gedraagd
of niet.. De psychische mishandeling als gevolg van langdurige
eenzame opsluiting van onbepaalde duur kan zeer ernstig zijn."
« Als gevolg hiervan », legt Mendez uit, « kiezen
veel terreurverdachten in de VS ervoor om een deal af te sluiten door
schuldig te pleiten. Hetgeen doet vrezen dat het hier gaat om het
uitoefenen van dwang en om een schending van het internationaal
recht »
De
verklaringen van Mendez worden bevestigd door alle prominente
mensenrechtenverdedigers. Volgens James Ridgeway, Jean Casella en
Andy Worthington zouden zich in deVS bij de 80.000 personen in
eenzame opsluiting bevinden en vormt dit feit een van de meest
dringende en vergeten mensenrechtenkwesties in de VS.
Amnesty
International USA bracht in september 2012 een indrukwekkende studie
uit (een meer dan 50 pagina's tellend rapport) over de
gevangenisomstandigheden en zijn gevolgen voor de mens in de SHU's
(Security Housing Units) in California. AI kwam tot volgende
conclusie : “Amnesty
International is van mening dat het isolement en andere straffen, die
worden opgelegd aan gevangenen in de SHU eenheden in Californië, een
inbreuk vormen op de internationale normen inzake humane behandeling.
Langdurig of onbeperkt isolement, en het harde sociale isolement in
Pelican Bay SHU in het bijzonder, zijn een vorm van wrede,
onmenselijke of onterende behandeling of bestraffing. Dit vormt een
inbreuk op het internationaal recht.”
11
Een
ander belangrijk nieuw rapport uit 2012 over eenzame opsluiting is
uitgebracht door de New York Civil Liberties Union. Het rapport is
gebaseerd op een jaar onderzoek, op correspondentie met meer dan
honderd gevangenen en op talrijke documenten die de Union kon
inkijken. Ook dit rapport toont aan hoe eenzame opsluiting wordt
gebruikt en misbruikt, ditmaal in New York.12
8.
Julian Assange van Wikileaks koos ervoor om op 19 juli 2012 onder te
duiken in de ambassade van Equator in London om zo aan een mogelijke
uitlevering aan de VS te ontsnappen. Liever dan uitgeleverd te worden
aan de VS, koos hij voor een onmogelijk leven in een ambassade.
Equator heeft Assange politiek asiel verleend. De ministers van
buitenlandse zaken van 12 Latijns-Amerikaanse staten verklaarden hun
steun aan Equator en aan Assange in zijn weigering om uitgeleverd te
worden.
Assange
verzet zich niet tegen zijn uitlevering aan Zweden om daar terecht te
staan op beschuldiging van verkrachting. Hij vreest alleen dat Zweden
hem zal uitleveren aan de Verenigde Staten. Assange vreest dat hij er
de zwaarste straf riskeert voor het lekken van duizenden geheime
diplomatieke nota's, die, zo zei Assange vanop het balkon van de
ambassade van Ecuador in London, « een licht wierpen op de
geheime misdaden van de machtigen»13.
Assange verwees in zijn toespraak naar het lot van soldaat Bradley
Manning, die ervan beschuldigd wordt geheime informatie aan Wikileaks
te hebben gelekt. « Manning zit al meer dan 800 dagen in de
gevangenis zonder proces. Terwijl het legale maximum 120 dagen
bedraagt. Hij zit nu in de militaire gevangenis van Fort Leavenworth
in Kansas, nadat hij maandenlang een detentie heeft ondergaan die
gelijkstaat aan foltering in de gevangenis van Quantico in
Virginia... ».
De
vrees voor de gevolgen van een uitlevering aan de VS geldt niet
alleen voor politieke militanten als Assange, maar ook voor sexuele
delinkwenten. Zo besliste een Ierse rechtbank in juni 2012 de
uitlevering te weigeren van de Ierse-Amerikaan Shawn Sullivan. De man
zou in de VS moeten terecht staan voor pedofilie. De rechtbank
oordeelde dat de man levenslang riskeert en dat dit een inbreuk is op
de mensenrechten : « Sulivan zou wellicht de rest van zijn leven
in de gevangenis blijven in het kader van een controversieel
programma bestemd voor sexuele delinkwenten in de Minnesota ».
In een reactie verdedigde de Amerikaanse ambassade in Dublin het
bestaan van een « civil program », dat iemand onbeperkt
in de gevangenis kan houden alleen op basis van het vormen van een
mogelijke bedreiging.14
9.
Noam Chomski stelt dat er in het huidig politiek klimaat geen enkele
uitlevering aan de VS te verantwoorden is. Chomski verklaarde dat
niet vijf jaar geleden, maar in 2012, toen hij de verdediging opnam
van Talha Ahsan, beschuldigd van terrorisme en een
van de vijf personen die met uitlevering bedreigd waren door GB aan
de VS : ”Met de sterke achteruitgang
van de bescherming van de elementaire burgerrechten in de VS, zou
niemand mogen uitgeleverd worden aan dit land, op grond van vermeend
terrorisme. De advocaat grondwettelijk recht van het Witte Huis heeft
recent nog duidelijk gemaakt dat het toekomt aan een interne
discussie binnen de uitvoerende macht om te bepalen wat volgens de
Amerikaanse grondwet (en de Magna Carta) het recht op een eerlijk
proces inhoudt. En dat is niet de enige voorbeeld. Bovendien zijn de
gevangenissen en het opsluitingssysteem in het algemeen een
internationaal schandaal.. Ik wens u heel veel succes toe in uw
campagne om de uitlevering van Talha Ahsan te beletten.“ 15
1De
25 organisaties zijn : Amnesty International USA, Bill of Rights
Defense Committee, Catholic Worker, Center for Constitutional
Rights, Close Guantánamo, Code Pink, Council on American Islamic
Relations, International Justice Network, Liberty Coalition,
National Campaign for Nonviolent Resistance, No More Guantánamos,
North Carolina Stop Torture Now, Pax Christi USA, Physicians for
Human Rights, Rabbis for Human Rights North America, September 11th
Families for Peaceful Tomorrows, Tackling Torture at the Top,
Torture Abolition and Survivors Support Coalition, Veterans for
Peace, Voices for Creative Nonviolence, War Resisters League,
Washington Region Religious Campaign Against Torture, Witness
Against Torture, Women Against Military Madness, World Can’t Wait.
2Chambre
des représentants de Belgique 8 février 2011 : M. Eric Jadot
au ministre de la Justice (De Ckerck) sur « les révélations
de Wikileaks concernant l'extradition de Nizar Trabelsi » (n°
2507)
3Question
de M. Eric Jadot à la ministre de la Justice (Turtelboom) sur
« l'extradition de Nizar Trabelsi vers les USA » (n°
8696)
4Question
de M. Eric Jadot à la ministre de la Justice sur « l'extradition
de Nizar Trabelsi vers les USA » (n° 8696)
524
augustus 2012 Raadkamer Rechtbank van Eerste aanleg Hasselt
Beschikking aangaande verzoekschrift invrijheidsstelling
9Another
Bleak Ramadan at Guantánamo, As 87 Cleared Men Still Await Release,
by Andy Worthington
10The
independent WEDNESDAY
03 OCTOBER 2012
11Amnesty
International : The edge of endurance, prison conditions in
California's security houding units, September 2012
13Official
Statement by Julian Assange from the Ecuadorian Embassy, 19
August, 2012Countercurrents.org
http://www.countercurrents.org/assange190812.htm
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire